Όταν οι παλιοί θυμούνταν, εμείς καταγράφαμε....

    Το κείμενο που ακολουθεί, ανήκει σε ένα σπουδαίο δάσκαλο-καλλιτέχνη, το Μάκη Κουμάτο.Ο Μάκης Κουμάτος, υπήρξε ιδρυτικό μέλος του συλλόγου, και αξιοθαύμαστος ζωγράφος. Ως δάσκαλος ζωγραφικής στο Σύλλογο μας, μετέδωσε τις γνώσεις του αφιλοκερδώς, γεμάτος αστείρευτο κέφι και μεράκι για δημιουργία, για τουλάχιστον τέσσερις δεκαετίες. Αποτέλεσε και αποτελεί ακόμα και σήμερα, πηγή έμπνευσης για δεκάδες ανθρώπους που πλέον με τη σειρά τους, συνεχίζουν το σπουδαίο έργο που αυτός και άλλοι συνοδοιπόροι του ξεκίνησαν... Ο ίδιος παραχωρώντας πριν κάποια χρόνια, μια συνέντευξη για την ιστορία του Συλλόγου έγραψε...

    "Ο Πολιτιστικός Σύλλογος «Η Πρόοδος» ιδρύεται γύρω στο 1948. Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος έχει τελειώσει και μερικοί κάτοικοι του Λιούμη-Αιγάλεω, που διαβιούν στα λιγοστά σκόρπια σπιτάκια της περιοχής, αποφασίζουν να ιδρύσουν το Σύλλογο προκειμένου ν’ αντιμετωπίζουν συλλογικά τα κοινά τους προβλήματα. Ο Σύλλογος, από τα πρώτα κιόλας βήματα, ξεκινά διαρκείς αγώνες και καταφέρνει να φέρει στη συνοικία δύο παροχές νερού, το οποίο αργότερα μετέφεραν στα σπίτια οι νερουλάδες. Γίνεται κατασταλτικός παράγοντας για την ηλεκτροδότηση της περιοχής, την ασφαλτόστρωση των δρόμων Έβρου-Κορυτσάς, καθώς και την απομάκρυνση του πυριτιδοποιείου που βρισκόταν στο άλσος του Αιγάλεω, το γνωστό σε όλους μας Μπαρουτάδικο. Mε τη συμμετοχή των κατοίκων χτίζεται ένα πρόχειρο εκκλησάκι (η σημερινή Αγία Τριάδα) στη θέση του νεκροταφείου του Μπαρουτάδικου, μέρος στο οποίο θάβονταν όσοι εργάτες έχαναν τη ζωή τους από το εργοστάσιο.

   Τα χρόνια περνούν με εκδηλώσεις, διαμαρτυρίες και παρεμβάσεις στα πολιτιστικά και αθλητικά δρώμενα της πόλης. Φτάνουμε στο 1967 όπου η χούντα κλείνει το Σύλλογο και κατάσχει τα έγγραφα και τα οικονομικά του. Μετά την πτώση της χούντας γύρω στο 1975, ο Σύλλογος παίρνει πάλι σάρκα και οστά και πρωτοστατεί στις κινητοποιήσεις των κατοίκων για τη δημιουργία αποχέτευσης και όμβριων υδάτων, τη σηματοδότηση των δρόμων, την κατασκευή της πλατεία Ηρώων Πολυτεχνείου και τη δενδροφύτευση των δρόμων. Αρχίζουν, στη συνέχεια, οι ενέργειες για την εύρεση στέγης του Συλλόγου. Αποφασίζεται, λοιπόν, από το τότε διοικητικό συμβούλιο (με πρόεδρο τον Γιάννη Κότσα) η ανέγερση ενός δωματίου αρχικά και αργότερα το χτίσιμο του υπάρχοντος κτιρίου σε προσφερόμενο οικόπεδο, με εθελοντική εργασία οικοδόμων-κατοίκων και του μηχανικού Βασίλη Ζαφείρη.

   Γύρω στο 1976-1980 γίνονται συγκεντρώσεις και ομιλίες για την Ειρήνη, στέλνεται χρηματική και υλική βοήθεια στις χώρες του τρίτου κόσμου και δημιουργείται δανειστική βιβλιοθήκη.Το 1980 ιδρύεται το τμήμα Ζωγραφικής, (που λειτουργεί ακόμα και σήμερα). Το 1984 ιδρύονται τα τμήματα των παραδοσιακών χορών και το τμήμα Ελληνορωμαϊκής Πάλης κατακτώντας πολλές διακρίσεις και τίτλους. Μέχρι το 1992 περίπου, οργανώνονται εκδηλώσεις ποικίλων θεμάτων, όπως εορτασμός πολυτεχνείου, παιδικά φεστιβάλ, παραστάσεις καραγκιόζη, εκθέσεις ζωγραφικής, γυμναστικές επιδείξεις, προβολή ταινιών, έκθεση κεντημάτων, ποδηλατοδρομίες, τσουβαλοδρομίες, θεατρικές παραστάσεις, δημοτικοί χοροί, εκθέσεις βιβλίου.Το 1994 ιδρύεται το τμήμα ρυθμικής γυμναστικής, το οποίο συμμετέχει σε εκδηλώσεις στο τέλος της χρονιάς. Παράλληλα, γίνονται γραπτές καταγγελίες για την εξαθλίωση του πολιτισμού από τα ΜΜΕ και την αποπομπή της ελληνικής γλώσσας από το κοινοβούλιο. Το 1995 διακρίνεται ένας αθλητής του Συλλόγου στο πανελλήνιο πρωτάθλημα πάλης. Γύρω στο 1996 ο Σύλλογος αντιμετωπίζει σοβαρά λειτουργικά και οικονομικά προβλήματα και οι δραστηριότητες και οι κινητοποιήσεις του περιορίζονται σε θεατρικές παραστάσεις, παραστάσεις χορού και ρυθμικής. Το τμήμα πάλης διαλύεται γύρω στο 2005 παρά τις επιτυχίες που έχει σημειώσει. Από το 2005 έως σήμερα, έγιναν τεράστιες προσπάθειες και έργα, ώστε να λειτουργούν στο χώρο, πολλά διαφορετικά τμήματα που αφορούν τις τέχνες και τον πολιτισμό. Οι προσπάθειες και ο κόπος χρόνων ανταμείβεται από τη συμμετοχή και την αγάπη του κόσμου προς εμάς."

Μ.Κουμάτος